តាមសារព័ត៌មាន TSRUS របស់ រុស្ស៊ីបានផ្សព្វផ្សាយថា អាស៊ីកំពុងក្លាយ ទៅជាចំណីដ៏ឆ្ងាញ់របស់បណ្ដាក្រុមហ៊ុន ផលិតសព្វាវុធរុស្ស៊ី អាមេរិក និងសហ គមន៍អឺរ៉ុប ។ វិវាទអធិបតេយ្យភាព ការ ប៉ះទង្គិចគ្នាដោយប្រដាប់អាវុធ អាចនឹងកើតឡើងនៅតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ធ្វើឱ្យប្រទេសក្នុងតំបន់នេះចាំបាច់ត្រូវ ចំណាយប្រាក់ក្នុងចំនួនធំទិញសព្វាវុធ ទំនើបៗពីបរទេស ពិសេសគឺឥណ្ឌា និង ចិន ។
ប្រទេសមហាអំណាចតំបន់ អាស៊ី ទាំង២កំពុងតែប្រកួតប្រជែងទិញសព្វាវុធទំនើបៗ ។ ចាប់តាំងពីពេលនេះដល់ឆ្នាំ ២០២១ មូលនិធិសម្រាប់ការពារជាតិ របស់ទីក្រុងប៉េកាំង នឹងកើនឡើងដល់ ២០៧ពាន់លានដុល្លារ ចំណែកឥណ្ឌា ក៏កើនឡើងដល់ទៅ២០០ពាន់លានដុល្លារផងដែរ ។
ទោះបីទទួលឥទ្ធិពលពីវិបត្ដិពិភព លោក ប៉ុន្ដែក្រុមស្រាវជ្រាវរបស់ក្រសួង ការពារជាតិអាមេរិក បានព្យាករណ៍ថា ក្នុងរយៈពេល៨ឆ្នាំខាងមុខ បណ្ដាប្រទេស អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក នឹងបង្កើនមូលនិធិការ ពារជាតិដល់ទៅ៣៥ភាគរយសម្រាប់ ទិញសព្វាវុធទំនើបៗ ដែលមានតម្លៃ សរុបដល់ទៅ៥០១ពាន់លានដុល្លារ ។ អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក គឺជាទីផ្សារយោធាដែល មានល្បឿនកើនឡើងខ្លាំងបំផុតលើពិភព លោក ។ បណ្ដាក្រុមហ៊ុនផលិតសព្វាវុធ អឺរ៉ុប រុស្ស៊ី អាមេរិក សុទ្ធសឹងតែចង់បាន ទីផ្សារលក់សព្វាវុធនៅតំបន់អាស៊ី ។
ក្រុមអ្នកឯកទេសបានវាយតម្លៃថា ស្ថានភាពនយោបាយមិនសូវនឹងនរនៅ តំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក និងអំពើហិង្សា ប្រដាប់ដោយអាវុធដែលអាចផ្ទុះឡើង ដូចជាកូរ៉េខាងជើង និងកូរ៉េខាងត្បូង, ចិននិងជប៉ុន, ចិននិងឥណ្ឌា, ឥណ្ឌានិង ប៉ាគីស្ថាន គឺជាទីតាំងដែលទាក់ទាញ បំផុតសម្រាប់ការទិញដូរសព្វាវុធ ហើយ គឺជាកន្លែងដែលផ្ទុះសង្គ្រាមកើតឡើង គ្រប់ពេលវេលា ។ ទាំងនោះហើយដែល ជំរុញឱ្យប្រទេសទាំងនោះចំណាយប្រាក់ ទិញសព្វាវុធទាន់សម័យទប់ទល់នឹងការ គំរាមកំហែងដល់អធិបតេយ្យភាពខ្លួន ។
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកប្រទេស ក្នុង តំបន់អាស៊ីបានបង្កើនប្រាក់ចំណាយ សម្រាប់ការពារជាតិ ពិសេសគឺប្រាក់ ចំណាយសម្រាប់ប្រព័ន្ធកាំជ្រួចមីស៊ីល ការពារដែនអាកាស ដែលអាចទប់ទល់ ការវាយប្រហារពីចម្ងាយ ។
ជាការពិតណាស់សង្គ្រាមក្នុងសម័យ កាលសព្វាវុធភាវូបនីយកម្ម គេមិនប្រើ កងទ័ពជួរមុខទៅមុននោះឡើយ គឺការ ប្រើប្រាស់អាវុធឆ្លងទ្វីប កាំជ្រួចមីស៊ីល វាយប្រហារកម្ទេចទីតាំងសំខាន់ៗរបស់ សត្រូវជាមុន ទើបបញ្ជូនទាហានថ្មើរ ជើងចូលទៅវាយលុក ។ ជាក់ស្ដែងសង្គ្រាម នៅក្នុងប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន និងលីប៊ី ដែលផ្ដើមឡើងដោយណាតូ និងអាមេរិក ពេលនោះអាមេរិក បានបើកការវាយ ប្រហារដោយមីស៊ីល ទៅលើទីតាំង សំខាន់ៗ កម្ទេចសព្វាវុធទំនើបៗរបស់ សត្រូវ ទើបបញ្ជូនទាហានថ្មើរជើងទៅ បោសសម្អាត ។ នៅក្នុងប្រទេសលីប៊ី ក៏ ដូច្នោះដែរ ណាតូបានវាយប្រហារមីស៊ីល ពីនាវាចម្បាំង កម្ទេចទីតាំងមីស៊ីល របស់ទាហានលោកហ្គាដាហ្វី ជាការ បើកផ្លូវដល់ទាហានថ្មើរជើងវាយលុក ។
ប្រសិនបើអាហ្វហ្គានីស្ថាន និងលីប៊ី មានប្រព័ន្ធមីស៊ីលការពារ អាចទប់ទល់ ការវាយប្រហារតាមដែនអាកាសទាំង នោះ ប្រាកដជាទាហានថ្មើរជើងមិនអាច ចូលទៅកៀកបានឡើយ ។ កត្ដាទាំងនោះ ហើយដែលធ្វើឱ្យប្រទេសតំបន់អាស៊ីចាំ បាច់ត្រូវតែពង្រឹងការទិញប្រព័ន្ធមីស៊ីល ការពារទំនើបៗទប់ទល់ មិនអនុញ្ញាត សព្វាវុធរបស់សត្រូវធ្លាក់ចូលក្នុងទឹកដី របស់ខ្លួននោះឡើយ ។
ការវិនិយោគរបស់ឥណ្ឌា និងចិន ទៅ លើវិស័យសព្វាវុធមានទំហំធំធេងជាង ប្រទេសណាៗទាំងអស់ ដោយសារតែ តម្រូវការរបស់ទាហានប្រទេសទាំង ២ មានច្រើន និងប្រទេសទាំង២ក៏ធ្លាប់ចាត់ ទុកថា ខ្លួនជាមហាអំណាចគ្រប់គ្រងពិភព លោកមួយដែរ ដូច្នេះមិនត្រូវឱ្យប្រទេស ទន់ខ្សោយនោះឡើយ ។ ប្រទេសមហា អំណាចអាស៊ីទាំង២មានបំណងចង់ឱ្យ មានតុល្យភាពកម្លាំងសព្វាវុធជាមួយ អាមេរិក ។ ប្រទេសទាំង២ក៏បានពង្រឹង កម្លាំងទាហានជើងទឹក ដោយពេលនេះ ដោយឥណ្ឌា និងចិន សុទ្ធសឹងតែមាននាវា ផ្ទុកយន្ដហោះរៀងៗខ្លួន ដែលអាចធ្វើជា ម្ចាស់លើមហាសមុទ្របាន ។
អាមេរិក អឺរ៉ុប បានកាត់បន្ថយមូល និធិសម្រាប់ការពារជាតិរបស់ខ្លួន ដោយ អាមេរិកបានកាត់បន្ថយរហូតដល់ទៅ ២៨ភាគរយ ។ ប្រទេសតំបន់អឺរ៉ុបក៏បាន កាត់បន្ថយដូចគ្នានេះដែរ ។
រយៈពេលកន្លងមក ក្រុមអ្នកវិភាគយោធាបានអះអាងថា ការបង្កើនប្រព័ន្ធ មីស៊ីលការពារកំពុងក្លាយទៅជាយុទ្ធ សាស្ដ្រថ្មីរបស់បណ្ដាប្រទេសមហាអំណាច យោធាក្នុងសម័យកាលសន្ដិភាពនេះ ។ ប្រព័ន្ធមីស៊ីលការពារអាចជួយទប់ ស្កាត់ការគំរាមកំហែងរបស់សត្រូវបាន គ្រប់ពេលវេលា មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះវា អាចវាយប្រហារទៅលើទីតាំងនានារបស់ សត្រូវបានយ៉ាងល្អទៀតផង ៕